ஆத்தி சூடியும் முரண்படுமோ?

சின்னஞ்சிறு வயதில் நாம் நீதிக்கதைகளாகவும், பாலர் பாடசாலை பாடல்களாகவும் ஔவையாரின் ஆத்திசூடியை அரைத்து கரைத்து குடித்திருப்போம். அல்லது குடிக்கவைக்கப்பட்டிருப்போம். ஆத்தி சூடியும்,உலக நீதியும் தான் அக்காலத்தில் நமக்கு அரிச்சுவடிப்பாடங்களாக இருந்தன. ஏ போர் அப்பிள் என்பது அதன் பின்னர் தான் ஆரம்ப மாகும்.

ஆத்தி சூடியில்ஏற்பது இகழ்ச்சி என சொன்ன ஔவைப்பாட்டி அடுத்து  ஐயமிட்டு உண் எனவும் பாடி இருப்பார்.நமக்கு அறிவுரை சொல்லும் போது இந்த இரண்டும் நம் சுய நிலையில் நமக்கு நல்ல ஆலோசனை தான்.எனினும் நான், நாம் என சிந்திக்கும் போது ஒரே பாடலில் அடுத்து வரும் இருவரிகளின் முரண்பாடு ஏன் என தோன்றவில்லையா?

ஔவை பாட்டி ஏன் சொன்னார்.. எதற்கு சொன்னார், அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் எச்சூழலில் யாருக்காக சொல்லி இருந்தாலும் ஒளவையார் எந்த இடத்திலேயும் தவறுதலான கருத்தை சொல்லி இருக்க மாட்டார். நாம் தாம் நம் சூழலுக்கேற்ப அர்த்தப்படுத்தி கொள்கிறோம் என எடுத்து கொள்ளலாமா?

ஐயமிட்டு உண் பசியோடிப்பவர்க்கு ஈந்து அதன் பின் நாம் உண்ண வேண்டும். உடலை வருத்தி உழைக்க முடியாத நோயாளிகள் வயோதிபர்கள் நோயால் பாதிக்கப்பட்டோர், தாய்தகப்பனில்லாத சிறுவர்கள் கைவிடப்பட்டோர், பசித்தால் வாய் திறந்து பசிக்கிறதே என கேட்க முடியாத மனநிலை பாதிக்கப்பட்டோர், தங்களுக்கானதை உழைத்து சம்பாதிக்க இயலாதோருக்காக தான் ஔவைபாட்டி ஐயமிட்டு உண் என சொல்லி இருக்கலாம் என நான் நினைக்கின்றேன். நீங்கள் என்ன நினைக்கின்றீர்கள்?

பசி என எவர் வந்தாலும் நாம் அன்னமிட வேண்டும் எனினும் அந்த அன்னத்திற்கு கை ஏந்த முன் தாம் இரந்து வாழும் இழி நிலைக்கு உகந்தவரா எனவும் உண்மையில் இயலாதோருக்கு செல்ல வேண்டிய தானத்தை தாம் தட்டிப்பறிக்கின்றோம் என உணரவும் வேண்டும். 

இம்மாதிரி உண்மையில்பாதிக்கப்ப‌ட்டோர் உதவிசெய்யுங்கள் என வாய்திறந்து கேட்கவே சங்கடப்படுவர். பட்டினியாக இருந்தாலும் இரந்து உண்பதை, வாழ்வதை தவிர்த்து நிமிர்ந்தே நிற்பர்.அப்படிப்பட்ட சூழலில் பசிக்கிறதே சாப்பாடு கொடு,முடியவில்லையே உதவி செய் என கேட்கா விட்டாலும் உண்மையில் உதவிதேவையெனபட்டோரின் சூழலை நாமாக உண‌ர்ந்தும் யாசிப்பவர்கட்கும் இல்லையென்னாது கொடுக்கவேண்டும் என்பதக்காகவே அவர் ஐயமிட்டு உண் என சொல்லி சென்றிருப்பார். உண்பதும், குடிப்பதும் எவ்வாறு நமது வாழ்வாதாரத்திற்கான அடிப்படை செயலோ, அவ்வாறே நம்மால் இயன்றவரை பிறர்க்கு உதவுவதையும் நமது அன்றாட வாழ்வின் அடிப்படை செயலாக கொள்ளவேண்டும் என ஔவைப்பாட்டிமட்டுமல்ல திருவள்ளுவரும் கூறியிருக்கிறார். ஏன் எல்லா மத போதனைகளும் அப்படித்தான் சொல்லிக்செல்கிறது அல்லவா....இயலாதோருடனும், முதியோருடனும் நாம் பகிர்ந்துண்ண வேண்டும் என்பதையே  சொல்லி இருப்பார்

இதுவும் அக்காலத்தில் சொல்லபட்டதுதான்..

ஈயென இரத்தல் இழிந்தன்று ஈயேன் என்றல் அதனினும் இழிந்தன்று கொள்ளெனக் கொடுத்தல் உயர்ந்தன்று கொள்ளேன் என்றல் அதனினும் உயர்ந்தன்று

ஒருவரிடம் கையேந்துவது இழிவு. இல்லை, அவர் கேட்பதை  தர மறுப்பது அதைவிட இழிவானது.என்று திருவள்ளுவர் சொல்லுகிறார். 

ஈத்துவக்கும் இன்பம் அறியார்கொல் தாம் உடைமை வைத்திழக்கும் வன்க ணவர்? வலது கையால் கொடுப்பது இடது கைக்கு தெரியாது கொடுப்பதும்,

பகுத்துண்டு பல்லுயிர் ஓம்புதல் நூலோர் தொகுத்தவற்றுள் எல்லாம் தலை - என்பது போல் நம்மிடம் இருப்பதை பிறருடன் பகிர்ந்துகொள்வதுடன் பிறருக்கு நாம் வழங்குவது அதிகமாகவும்தேவை உணர்ந்து நாமே நம்மிடம் இருப்பதை கொடுப்பதும் கொடுத்தபின் கிடைக்கும் நிறைவும், தகுந்தோருக்கு உதவினோம் என கிடைக்க கூடிய சந்தோஷங்களுக்காகவும் கூட ஐயமிட்டு உண்ணலாம்.

எப்படியோ ந‌ம்மிட‌ம் உத‌வ‌கூடிய‌ சூழல, வசதி இருந்தும் உதவாமல் இருப்பதும் இழிவே

ச‌ரி அப்ப‌டியே ஏன் ஏற்ப‌து இகழ்ச்சி என‌ சொன்னார்னு பார்த்தோமானால்......?

இது என‌க்கும் உங்களுக்கும் ந‌ம்மைபோன்று ந‌ன்கு வ‌சதியோடு வ‌ள‌மாய் உடலில் நல்ல பலமிருக்கிறது அல்லது நல்ல மூளை பலம் இருக்கிறது என சொல்லகூடியவர்களை நோக்கி சொன்னதாய் எடுத்துக்கொள்ளலாம். 

கையும் காலும் நன்றாக  இருக்கும், நல்ல இளமையோடு நோய் நொடியின்றி ஆரோக்கியமாகவும்இருப்பார்கள்.ஆனால் உழைப்பதற்கு சோம்பேறித்தனம் பட்டு ஊதாரித்தனமாக சுற்றிக் கொண்டிருப்பார்கள், பிச்சை கேட்கவும் தயங்க மாட்டார்கள். அம்மா அப்பாவின் உழைப்ப்பில் ஊர் சுற்றுவோருக்கும் மனைவியை வேலைகளுக்கு அனுப்பி விட்டு எந்த வேலையிலும் நிலையில்லாமல் தகுந்த ஊதியமுமின்றி பெரியவர்களை  நம்பி இருக்கும் இளைஞர்களைக்குறித்தும் சொல்லி இருக்கலாம். மற்றவர்களிடம் கை நீட்டி நிற்பது எத்தகைய அவமானம் என்பதை உணர்த்த இப்படி சொல்லி இருக்க வேண்டும்

பிறக்கும் போது எப்படி வந்தோமோ அப்படியே இறக்கும்போதும் செல்வோம் என உணர்ந்து கொண்டு வந்தும் இல்லை கொண்டு செல்லபோவதும் இல்லை என்பதை புரிந்து நம்மிடம் இருப்பது நமக்கு போதுமெனற நிறைவுடன் பிறரிடமிருந்து நாம் பெறுவது குறைவாக, இருக்கவேண்டுமென்பதுக்காகவும் ஏற்ப‌து இகழ்ச்சி எனச்சொல்லலாம.கொடுக்கும் கை உயர்வாகவும் வாங்கும் கை தாழ்ந்தும் இருப்பதும் இந்த இரத்தலினால் தான். 

கொடுத்தல் அதாவது ஈதல் எப்பொழுதும் நல்லதே. ஆனால் பெறுதல்? நம்மை நாம் ஆராய்தறிந்து  அடுத்தவரிடம் பொருள் பெற்றுத்தான் நம் பசி போக்கிடும் நிலையில் நாம் இருக்கின்றோமா என  நன்கு சிந்தித்து பெறுவோம்.  அடுத்தவரிடம் கை ஏந்தி  ஏற்பது எப்போதுமே இகழ்ச்சியைத்தான் தரும். 

தேவைப்படுவோருக்கு அவர் தேவை உணர்ந்து பெற்றுக்கொள்ளுங்கள் என்று கொடுப்பதே உயர்ந்தது(ஐயமிட்டு உண்)

கொடுப்பதை வேண்டாம் என மறுப்பது அதைவிட உயர்ந்ததாம(ஏற்பது இகழ்ச்சி)

ஐயமிட்டு உண்,ஏற்பது இகழ்ச்சி இப்படியே போய் தையல் சொல் கேளீர் எனவும் ஔவை சொல்லி இருக்கின்றார். அப்படி ஏன் சொல்லி இருப்பார்? தையல் எனில் பெண்கள். பெண் சொல் கேட்கக்கூடாதோ?  பெண் புத்தி பின் புத்தி என சொல்லி பழமொழிக்கும் புது மொழி தேடுவது போல்  தையல் சொல் கேளீர்  என்பதற்குள் என்ன தான் இருக்கும்?

"எப்பொருள் யார் யார் வாய் கேட்பினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பதறிவு"