நண்பனே! நண்பனே!

என் அன்புள்ள சினேகிதனே
ஆசையில் ஓர் கவிதை
நான் எழுதுவதென்னவென்று
நீ அறிவதினாலாவதென்ன?

பண்புள்ள மானிடனாம்
உன்னிடம் கண்டதென்ன?
அன்புள்ள உன்வார்த்தைகளில்
உரிமையின் ஜாலமென்ன?

நட்புக்கு இலக்கணமாய்
நல் வார்த்தை சொல்வதென்ன?
தப்பென்று தெரியும்போது
தட்டிடும் மாயமென்ன?

தொல்லைகள் தொடர்ந்தாலும்
தோழனாய் தொடர்வதென்ன?
அதிர்ந்திடும் அல்லல்களிலே
அன்னையாய் காப்பதென்ன?

என் வேதனையில் உன் கண்ணிரண்டும்
என்னோடு அழுவதென்ன? 
ஒரு  நொடி நான் துவண்டால்
மறு நொடி  உன் கலக்கமென்ன?

அன்புக்கு நீ வேண்டும்.
பண்புக்கு நீ போதும்.
நட்புக்கு இலக்கணமாய்
நட்போடு தொடர்ந்திடுவாய்!

மலைகள் இல்லையென்றால் மலையேற முடியுமா? 

அட ஒரு நாளில் உதிர்ந்தாலும் பூக்கள் சிரிக்குமே? 

இறக்கைகள் ஏதுமின்றி அந்தப் பட்டம் பறக்கலையா? 

அட விழுந்தாலும் வருந்தாமல் அருவி சிரிக்குமே 

இரப்பர் மரம் மீது பல காயம் உண்டு தோழா 

காயம் இருந்தாலும் அது பாலைத் தரும் தோழா 

மேற்கில் மறைவதெல்லாம் மரணமாவதில்லை 

கிழக்கு வெளிச்சம் தர மறந்து போனதில்லை 

 தையல் ஊசிக்கெல்லாம் அட காது ஒன்றுதான் 

தன் ஊனத்தால் உடையாமல் உடைகள் தைக்குமே 

துன்பங்கள் ஆணியில்லை வரும் வெற்றியின் ஏணியது 

தீ தலைகீழாப் பிடித்தாலும் நிமிர்ந்து எரியுமே 

துயரம் கடக்காமல் ஒரு உயரம் கிடையாது 

தலையே நீ குனிந்தால் அந்த வானம் தெரியாது 

முற்றுப்புள்ளி முடிவினிலே கோலம் ஒன்று போடு 

ஜெயிக்கும் வரை நீயும் ஒரு கண்ணால் தூங்கு